Kimilerinin dış görünüşü güzeldir, biçimlidir, hatta yakışıklıdırlar da. Boyları bosları yerindedir.
Belki de güçlüdürler. Maddi imkanları, bir yerlerde makamları vardır.
Bunu kendilerinin başkalarından daha üstün, daha ileride, daha önemli olduklarını hissettirmek için kullanabilirler.
Hicretten sonra üç yıl geçmiş. Uhud’un açtığı yaralar sarılmamışken, Reci’de suikastla şehid edilen altı yiğit ve masum sahabenin acısı dinmemişken, Bi’r-i Maûne’de sahabeler alçakça tuzağa düşüldü ve şehit edildi.[1]
Kur'an iyi insanlara muhsin, sâlih, râşid dediği gibi, ebrâr da diyor. Bu iyi insanlar için övücü bir sıfat olduğu gibi, insanların iyi ve daha iyi olması için bir teşviktir. Kur'an bununla birlikte nasıl ebrâr oluncağının da yollarını da gösteriyor.
Hablu’llah (Allah’ın ipi) deyimi Kur’an’da bir âyette yer almaktadır. Pek çok Kur’an yorumcusuna göre Hablu’llah Kur’an-ı Kerim’in isimlerinden biridir.
“Ey iman edenler! Hep birden ‘silm’e (barış ve güvenliğe) girin. Şeytanın adımlarına uymayın. Gerçekten o sizin apaçık düşmanınızdır.
Size apaçık deliller geldikten sonra (İslâm yolundan) kayarsanız biliniz ki Allah mutlaka galiptir, her şeyi yerli yerince yapandır.” (Bekara, 2/208-209)
Kur’an öncelikle iman edenlere pek çok peygamberin yanında bazı faziletli insanları da örnek olarak takdim ediyor.
Bunlar kötü örneklerin karşısında âdeta insanlık âbideleri gibi durmaktadır.
Onların örnekliği, sahip oldukları fazilet, onlardaki üstün ahlâk çağlardan çağlara sürüp gelmekte, gelecek nesillere de örnek olarak kalmaktadır.
