Özlemeye değer, o ki; güllerin efendisi
Irmağı özleyen bir derya, bir deniz gibi
Ya da güle hasret inleyen bülbül gibi
Ona doğru koşayım, gelemezse kendisi
Hedefini arayan kuyruklu yıldız gibi
Dâne vermeye duran lacivert sünbül gibi
Ona gönül incisi desem elbet revâdır
Çünkü ebedî güldür, ya da başımın tacı
Bir meltem esintisi, bahçelerin baharı
Adı övgü, mesajı insanlığa devâdır
Eminliğin mayası, kimliklerin ilacı
Herkese uygun model, tavhidin bayraktarı
Zahmete değer onun kapısında beklemek
Bildim, yetersiz bu kırık dökük methiye
Elimden bu geliyor, dilim buna müsait
İşim budur; hasrete yeni hasret eklemek
Gerçek; ilâhi bağış, göklerden bir hediye
Ruhum da ona ait, yolum da ona ait.
Hüseyin K. Ece
30.10.2014
Leiden