Nemlenen gözlerini yüreğime yaklaştır
Islansın bu müstesna gözyaşıyla bir defa
Yüreğin üstündeki kabuğu uzaklaştır
Parlasın ve ortaya çıksın ondaki vefa
Bilirsin kuru yeri canlandırır bir damla
Yuvasından götürür bir yorgun karıncayı
Götürür âşıkları hedefine bir hamle
Bir gülücük parçalar yürekteki kancayı
Bir şafak vakti yine fecir ile birlikte
Şebnem uyansın, lâle uyansın, gül uyansın
Bir şûle şekillensin, bir ay doğsun beşikte
Hânelerin ocağı besmele ile yansın
Nemlenen gözlerini saklama bakışımdan
Yürek bir ışık bulsun, abı- hayat yeşersin
Gül yaprağı dökülsün, güle muhtaç başımdan
Yer müjdeler taşısın, semâ muştular versin
Hüseyin K. Ece
29.10.2014
Leiden